کتاب سطرها در تاریکی جا عوض می کنند- اثر: گروس عبدالملکیان

با چشم های زرد
پاییز در ایوان خانه نشسته بود
و من به پرندگانی پیر فکر می کردم
که دیگر هیچ کوچی
از مرگ دورشان نخواهد کرد
به این که
تنها چند پله ایم
در فاصله ی دو پا گرد
و نبض دست هایم
تیک تاک بمبی ست
که زمان انفجارش را پنهان کرده اند
...
پاییز در ایوان خانه نشسته است
و من به دست های خاک فکر می کنم
که حتی اگر تمام جنازه ها را بپوشاند
موهای تو چون گندم زاری
از لای انگشت هایش بیرون می زند